പിച്ചവെച്ചു തുടങ്ങിയതിവിടെ നാം,
അന്ത്യമെന്ന ചൂണ്ടു ഫലകത്തിനരികിലായ്........
ഇടറാതെ കയറുന്നൊരീ അറിവിന്‍റെ മലമുകളിലെത്തുവാന്‍്!
തളരാന്‍ മറക്കുന്നു, കാലുകള്‍-
അന്ത്യത്തിനെ കുറിച്ചോര്‍ത്തു തന്നെ!
സമയമില്ലെനിയ്ക്കിരിക്കുവാന്‍്,
വിശ്രമം-ആശയായ് ബാക്കി നില്ക്കെ!
ഇളളം കാറ്റിലലിയുന്നു-നെടുവീര്‍പുകള്‍ ,
ഇന്നിവിടെ മഴയില്‍ കുതിരുന്നൊരെന്‍റെ ദാഹം!
തണലായി, കൂട്ടായി, പ്രകൃതി മാത്രം,
അമ്മിഞ്ഞ-നല്കുന്നോര്മ്മയെപോല്‍്!
കല്ലുകള്‍ വെല്ലുന്നു കാലിന്‍റെ ശക്തിയെ,
മരത്തിന്‍റെ വേരുകള്‍ ,കൂട്ടു നില്ക്കെ .......
ഓര്‍ത്തു പോകുന്നു-ഞാനെന്റെ ദുഖങ്ങളും,
ആശ്വാസമേകുമാ, വേരാം സുഹൃത്തിനെയും!
താങ്ങായി-തണലാകുമീ വന്‍ മരങ്ങളെയും,
അറിയാതെ ചോര-വറ്റിക്കുമീ അട്ടകളെയും,
അനുഭവങ്ങളെന്നു ചൊല്ലി വിളിക്കുന്നു ,
മുന്‍പേ നടക്കുന്ന വഴിക്കാട്ടിയെ പോല്‍!
ജീവിതെമെന്നതീ യാത്ര പോലെ ,
വിശ്രമം ഇല്ലതിനു-ഇനിയൊരിക്കലും!
സാവകാശം,കടക്കേണമൊരുപാട് മൈലുകള്‍ ,
താണ്ടാതെ വയ്യല്ലോ , അന്ത്യത്തിലെത്താന്‍്....
യൌവ്വനത്തിലോഴുകിയോരരുവിയെ പോലെയെന്‍
പ്രണയവും മാഞ്ഞു പോകെ .......
എത്തി നില്കുന്നിതാ പാതി വഴിയിലായ്‌,
താണ്ടാത്ത വഴികളെ തേടി നില്പു!
കാണുന്നു ഞാനെന്റെ ജീവിതാന്ത്യം
ദൂരെ , മങ്ങിയ വെട്ടമായി കാത്തു നില്പു.
അറിയില്ലെനിക്കെന്നു പുല്കുമെന്നും
പക്ഷെ കാക്കാതെ വയ്യെനിക്കെന്നുമെന്നും.
അന്നീ- കാട്ടിനുള്ളിലെ ഇരുട്ടില്‍ മറയ്ക്കുന്നോരോരോ
രഹസ്യവും , പരസ്യമാവും !
അന്ന് ഞാനറിയുമാരായിരുന്നെന്നു-ഞാന്‍!
പിന്നെ, പഞ്ചഭുതത്തില്‍്-ലയിച്ചുചേരും !
[ സമര്‍്പണം:എന്‍റെ ജീവിതത്തിനെ കുറിച്ച് ഓര്മ്മിപ്പിച്ച കുടജാദ്രിയിലെ പ്രകൃതിക്ക് ..............]
2010, നവംബർ 19, വെള്ളിയാഴ്‌ച
ഇതിനായി സബ്‌സ്ക്രൈബ് ചെയ്ത:
പോസ്റ്റുകള്‍ (Atom)
